يامن اسمه دواء و ذكره شفاء و طاعته غني (دعاي كميل) وقتي انسان چيزي را از خدا مي خواهد و به خاطر طلب آن، نماز مي گذارد و در نماز به خداي خود توجه مي كند و خدا نيز دو صد چندان او را مورد لطف و توجه خود قرار مي دهد، آن چيز به طرز اعجاب انگيزي براي او حاصل خواهد شد. اين منطقي كاملا گويا در تمامي اديان است.در تاريخ اسلام و ايران تا به امروز، موارد بي شماري از درمان هاي معجزه وار و شفاي بيماران غير قابل علاج و رو به مرگ در امام زاده ها و مساجد و درمان توسط شخصيت هاي مذهبي را مي توان يافت. هر چند كه اين موضوع ، گاهي به انگيزه سود جويي و استحمار مردم انجام گرفته و در واقع به شارلاتان بازي تبديل شده است، اما موارد متعددي كه مورد تاييد "علم و دين" مي باشد را نيز، در بر مي گيرد، زيرا علم پزشكي اين مقولات را به وسيله پديده نيرومند تلقين، توجيه مي كند. از طرفي در دين با اعتقاد به قدرت بي انتهاي الهي و ممكن نمودن هر غير ممكن بشري توسط ذات اقدس خداوند، مي توان با اطمينان كامل، شفاي هر دردي، هر چند لاعلاج را از او خواست و در درمان هر بيماري كه حتي پزشكان از كنترل آن عاجز مانده اند، از رحمت بيكرانه اش استفاده كرد. با اين ديدگاه مي توان گفت، زماني كه پزشكان به مادري بگويند: " براي فرزندت، ديگر هيچ كاري از دست ما ساخته نيست"، آن موقع همه چيز به پايان نرسيده است، بلكه همان خدايي كه پزشكان را وسيله اي براي انتقال رحمت خودش در درمان بيماران علاج پذير قرار داده است، چنان چه اراده كند مي تواند وسايل و واسطه هاي ديگري را هم كه چه بسا غير مادي باشند، براي درمان كودك بيمار برانگيزد. اما جايگاه نماز در بروز چنين درمان هايي خاص است. چه بسيار است شرح حال كساني كه با متوسل شدن به درگاه نوراني ائمه دين(ع) و به خصوص حضرت رضا(ع)، و پس از اقامه نمازهاي طولاني و عجز و لابه بسيار به بارگاه حضرت باريتعالي يا با واسطه قرار دادن حضرت امام زمان(عج)، چنان از چنگال بيماري هاي سخت نجات يافته اند، كه زبان و قلم از توصيف آن قاصر و دانش پزشكي از كشف ماهيت آن، انگشت به دهان است! بدين ترتيب آن زمان كه همه درهاي علم و طبابت، بر روي انسان هاي دردمند و ناتوان، بسته مي شود و علم از نقص نسبي خود، شرمسار مي گردد، شكوهمند ترين جلوه دين يعني نماز است كه قادر خواهد بود دروازه هايي بزرگ از رحمت الهي را بر بنده عاجز و بيمار بگشايد و شفايي شگفت انگيز، به او هديه كند، چرا كه نماز گفتگو با كسي است كه اسمش دوا و ذكرش شفاست.
